Al een tijdje voel ik de behoefte om iets te schrijven en dan vroeg ik me steeds af waarover dan. Er gebeurt immers niets, ik doe niets. Hoe niets? Zeggen vriendinnen en collega’s dan tegen me. Als ik jou zo hoor gebeurt er juist heel veel! Ik realiseer me dat ze gelijk hebben. Er is een enorme omwenteling gaande in mijzelf. Van doen naar zijn. Van wilskracht naar laten ontstaan. Van controle naar loslaten. Van geven naar ontvangen. Van angst naar liefde. Dat is een proces van al ruim tien jaar, dat de afgelopen jaren enorm is geïntensiveerd.

Nadat mijn hart voor de tweede keer de noodklok luidde, heb ik haar eindelijk zelf liefde en aandacht gegeven. Onder andere door mijzelf alles te geven waar ik naar verlangde. Dat is een compleet nieuwe ervaring voor mij. Vaak wist ik niet eens precies wat dat was. Elke keer als ik heel helder voelde dat iets klopte ging ik het doen of gaf ik het mezelf. Inclusief even niets hoeven en rust nemen. Zo heb ik ongelofelijk veel in mezelf geïnvesteerd. Bovenal in plezier hebben, dierbare vriendschappen, genieten van live muziek en in mijn eigen zingen (Classical meets Jazz). Maar ook in uitgaan, reizen, mijn gezondheid en ontwikkeling (BodyOrientedLearning), mijn zachte en sensuele vrouwelijke kracht (Vrouwen in Bad 💃🏼) en in nieuwe samenwerkingen. Ik ben helemaal open gegaan en de liefde stroomt volop!

Daardoor ben ik nu op een hele andere plek dan drie jaar geleden, toen ik een huwelijk van dertig jaar, ons gezin en sinds ruim een jaar ook ons prachtige thuis Dorpswelvaren moest loslaten. Als ik daar bij stil sta realiseer ik me hoeveel er is gebeurd en wat mij dat gebracht heeft. Ik heb een stuk van mezelf teruggevonden dat ik was kwijt geraakt. Mijn passie en bevlogenheid, het verlangen om deze wereld een beetje mooier en menselijker te maken. Ik ben me überhaupt meer bewust van wie ik ben en wat ik wil of nodig heb. Dat dacht ik wel te weten maar was ik toch nauwelijks mee bezig. Pas als mijn lijf stop zei ging ik me afvragen wat er aan de hand was of wat ik nodig had.

Geleidelijk word ik me steeds meer bewust van hoe ik naar mezelf kijk en tegen mezelf praat. Er moet nog steeds van alles en het oordeel over mezelf als ik toegeef aan zwaarte, moeheid of gewoon rust, is niet mis. Ondertussen ga ik door een diepgaand proces van loslaten van oude patronen en gewoontes die mij niet meer helpen. Elke keer weer een volgende laag, een wikkel eraf in mijn ont-wikkeling. Er is weer een stuk onbewust bewust geworden en dat voelt letterlijk alsof er een last van mijn schouders valt. Systemisch werkt dat natuurlijk ook zo. Begrijpen waarom je dingen doet en zien dat je de keuze hebt om het nu anders te doen is bevrijdend.

Vorig weekend mocht ik deze ‘last’ ook letterlijk afschudden in een heerlijke dansworkshop ‘The Dark is full of Light’ van Cathy Ryan. Wat een feest was dat. Dankzij en met dierbare vrienden. Natuurlijk ook confronterend en uitdagend. Maar vooral bevrijdend en verlichtend. Het bracht mij letterlijk bij mijn eigen ‘dark’ waar ik vooral veel licht en kracht in vond. Letterlijk voelen hoe ik in alles bij mezelf kan blijven geeft mij vrijheid en de moed om me ook fysiek meer te openen en te mogen spelen.

Terwijl het voelt of ik weinig doe en alle tijd heb, waar ik overigens voor het eerst van mijn leven ook echt van kan genieten, gebeurt er ook heel veel wèl. Zo bouw ik gestaag aan mijn eigen bedrijf, aan nieuwe samenwerkingen, komen er nieuwe klanten binnen en bellen ‘oude’ opdrachtgevers mij voor nieuwe klussen. Zo mooi. Mijn bedrijf MOROSOPH heb ik ruim een jaar geleden opnieuw vormgegeven via verhalen van anderen. Nu ben ik er klaar voor om mezelf als MOROSOPH meer zichtbaar te maken. En er staat ook al van alles op stapel. Ik ga een opleiding Interventiekunde volgen, ontwikkel met twee vrouwen een prachtige cyclus over het versterken van de vrouwelijke kracht, wordt trainer bij de Baak van een leiderschapsprogramma dat mij op het lijf is geschreven, ga naast mijn eigen quintet in een klassiek koor zingen met topzangers en als de gemeente een beetje meewerkt ga ik ook nog een energieneutraal huis bouwen naast mijn vader. Wow ✨

En dat in een tijd waarin er zoveel ellende in de wereld is. Mag dat dan wel? Kan het wel? Ja dus! Het moet. Juist nu. Wat heeft de wereld anders aan mij? Als ik niet van mezelf houd en mijn eigen angsten onder ogen durf te komen, hoe kan ik er dan voor anderen zijn … De transformatie die ik deze zomer doormaakte tijdens ‘Classical meets Jazz’, door eindelijk eens solo te durven zingen, heeft me letterlijk mijn eigen stem teruggegeven. Het is er allemaal al, ik hoef haar alleen maar te laten klinken. Zingen is voor mij altijd al magisch en helend geweest. Nu is er een dimensie bijgekomen. Wat leeft en zingt er in mij en hoe kan ik daarmee anderen inspireren en steunen. Daar ben ik zelf ook heel benieuwd naar!